Over mij
“En dan gebeurt het toch, het verschrikkelijke, waar alle ouders het meest bevreesd voor zijn…”
Dit stond op een kaart die ik na een week van een collega had gekregen.
Hoe verder na “het verschrikkelijke”? Alles is anders, niets is meer vanzelfsprekend. Geen houvasten meer. Het leven moet opnieuw betekenis krijgen, maar het heeft met het verlies ook zijn kleur verloren. Hoe doe je dat dan? Waar haal je de motivatie en zingeving vandaan?
Onder andere deze vragen kwamen op mij af sedert het overlijden van mijn dochter Merel. Merel heeft na een periode van vage psychische klachten op 10 mei 2012 een einde aan haar leven gemaakt. Zij is 23 jaar geworden. Ze kon niet meer verder, want ze had geen hoop meer, hebben we later gelezen in haar afscheidsbrief.
Maar de wereld gaat wel verder en voor de omgeving wordt alles na een paar maanden weer ‘normaal’, terwijl ik als vader alleen maar meer het verdriet om het gemis van mijn dochter voel. Hoe kan ik leven met deze eenzaamheid? En met de schuld- en schaamtegevoelens?
Betekenisgeving en veerkracht zijn voor mij de kernwoorden van het proces waarin ik belandde en waarin deze vragen spelen. Het ontwikkelen van verlies- en rouwactiviteiten geeft mij nieuwe zingeving in het leven. Deze activiteiten komen voor mij het dichtst bij mijn dagelijkse realiteit, het integreren van het verlies van mijn dochter in mijn leven. Het proces waar ik mijn hele leven over mag doen.